Stagedag Galibi

Verslag van stagedag Galibi

Gisteren hebben we een slopende reisdag gehad. Een weg met te veel gaten en kuilen en veel regen. De studenten raken, zoals ieder jaar, enigszins vermoeid van het vele reizen. Het weer zit ook niet mee. Jean geeft aan nog niet eerder op een reis zo vaak regen gehad te hebben.

Deze dag begint gelukkig droog. De studenten komen wat traag op gang, maar uiteindelijk zit iedereen weer met keurige kleren aan, aan het ontbijt. Ik vraag me af waar ze al die kleren toch iedere keer weer vandaan halen? Maar een feit is dat ze zich goed willen presenteren als ze voor de klas staan. Voor Mirjam begint de dag anders dan andere dagen. De opa van haar vriend is vorige week overleden en vandaag wordt hij begraven. Als ik me realiseer dat de dienst in Nederland inmiddels is begonnen, nodig ik haar en Tinke uit om alvast voor de groep uit te lopen. We lopen over het strand naar de school. We voelen alle drie de verbondenheid met wat er zich in Nederland afspeelt. Het is de bedoeling om in het kerkje naast de school een kaarsje aan te steken, maar helaas is het kerkje niet open.

We lopen door naar de school en nemen alvast een kijkje in de klassen. Gelijk zien we aan de aankleding dat hier meer sprake kan zijn van onderwijs. Het ziet er ‘gezelliger’ uit. Er hangen posters aan de muren en er zijn kindertekeningen te zien. In een klas staan er zelfs plantjes op iedere tafel. Als de overige studenten en alle kinderen zijn gearriveerd is het helaas weer gaan regenen. Hierdoor gaat de vlaggenparade niet door. Het schoolhoofd luidt de bel en de kinderen gaan naar binnen. Omdat er maar zes klassen zijn, worden de studenten in groepen van drie/vier verdeeld over de klassen. De juf van de kleuters is niet aanwezig vandaag. Selina, Mike en Dennis krijgen hierdoor alle ruimte om zich uit te leven. En dat is best lastig, want juist deze jongste kinderen spreken nauwelijks Nederlands. Het Nederlands van de andere kinderen valt alleszins mee. Zeker in vergelijking met de kinderen in Anaula. Deze kinderen zijn op vele gebieden beter aanspreekbaar. Het is dan ook een andere  bevolkingsgroep met meer Indiaanse invloeden. Deze kinderen zijn veel rustiger en hebben meer respect voor de leerkrachten. Hier worden de kinderen niet geslagen om te luisteren. Als snel zien we dan ook dat studenten het onderwijs overnemen van de leerkrachten. Er worden taal en rekenlessen gegeven, kinderen maken een tekening of zingen een lied. Het lied “Ik zie de zon, op mijn hoofd, op mijn arm…” is populair bij de studenten. Zou dat de wens voor vanmiddag zijn? Lekker liggen in de zon… Maar zover is het nog niet. Als Jean en ik de klassen langslopen zien we de verschillen in de wijze waarop onze studenten voor de groep staan. In de ene klas werken de studenten meer met elkaar samen dan in een andere klas. De ene student geniet zichtbaar, terwijl een ander het nog altijd moeilijk vindt om de juiste toon en houding te vinden. Ik word  me weer eens bewust van hoe belangrijk je non-verbale houding is. Om contact te maken, komt het niet alleen aan op wat je zegt. Door gebruik te maken van armen en de mimiek krijg je eerder contact en verloopt het onderwijsproces gemakkelijker. De studenten halen alles uit de kast. Na de pauze zijn er groepjes die alles wat ze in Nederland hadden voorbereid al hebben ingezet. Dan maar naar buiten met de kinderen. Voetballen of ‘Anne-Marie Koekoek’. De kinderen hebben plezier en de studenten ook. Als om één uur weer de bel luidt, gaan de kinderen naar huis. Wij verzamelen ons weer om het schoolhoofd. Ze krijgt de bijdrage vanuit de Kempel en van de studenten krijgt ze deze keer materialen als spelletjes en krijtjes. Het schoolhoofd dankt ons voor de inzet en wenst de studenten veel succes. We lopen terug over het strand. Er zijn andere verhalen te horen dan de eerste stagedag, maar waar de studenten het meest verrukt over zijn, is het feit dat de zon schijnt. Op hun hoofd en op hun arm….

Jean & Frans